Ruhumun içindeki ürpertiler

Evin çok sessiz olmasını sevmem ara sıra, bazen de çok yüksek sesle gürültülü olmasını isterim evin -sanki insanlar varmışcasına. Ara sıra müziği çok fazla açsam da, salona geçtiğim de tekrar başlar ''evdeki sessizlik''. Birşeylerle uğraşırım, belgesel CD'lerini raflardan alıp, siler tekrar yerleştiririm fakat bu bile gidermez bu durumu. Yüzüme tozlar gelir, yüzümü yıkarım, vakit geçer amma velakin bu ruh durumunu bir türlü gideremez.

Beynimin içindeki düşünceleri bana gösterir defalarca, yorulmaz. Bir şarkı ritmi gibi oynar, yeniden başlar. (belki de ben öyle zannederim) Kendimi tuhafların ötesinde hissediyorum, bir insanın kendisi ile daha derin bir bilgi edinemediği zamanları yaşıyorum. Fakat bu sefer en başından, tekrarından. Müzik çalıyor, müziklerin soundları, arka ses tonları da öyle. Sanmıyorum da duracağını. Kuşların bana söyleyebildiği tek şey; ''Bizler havada uçmaya hapsedilmişiz''ken nasıl olur da onlara özgürler diyebilirim diğer insanların diyebildiği gibi? Bildiğim tek şey ise benim onları anlayamadığım ve de onların beni anlayamadığı. -sahi İnsanlar anlamazken onlar nasıl anlasın? Depresyon'a mı giriyorum ben yoksa? Ya da girdim de benim mi haberim yok acaba? Beynim kırılmış düşüncelerle dolu, hafızamı yedeklemedim ki, yenileyeyim. -Bunun daha önce bu şekilde olacağını bilseydim, yenileme imkanım olabilirdi. Nasıl bilebilirdim bu karmaşıklıkları onaramayacağımı? Kendimi çok yalnız hissediyorum, Gözlerim, kulağım, ağzım, yüzüm, ayaklarım, bacaklarım'dan başka bir şey yok. -sizler bi güzel anatomi terapiside yaparsınız şimdi.

-Uzun zamandan beri defter kağıdından gemi yapıp yüzdürmediğim için olabilir mi acaba? ne dersiniz?